ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ '83
(Δ.Καλατζής - Ν.Πορτοκάλογλου)

Σε κάποιο χώλ σκοτεινό,
σ' ένα σαλόνι
πεθαίνω κάθε στιγμή,
Θε μου σκοτώνει.

Σάν θαλπωρή ύπουλη,
σάν σκοτοδίνη
τούτη η ανία γλυκά
με καταπίνει...

Πόσο μ' αρέσει
......
Γιατί να μ' αρέσει;
......
Πόσο μ' αρέσει.

Φώς ζαλισμένο, αργό,
γαλάζια οθόνη
κι ένας απόηχος εκεί,
απ' το μπαλκόνι.

Αμερικάνικο φίλμ
με αστυνόμους
και πάντα οι ξένες φωνές
στους διαδρόμους...

Γιά μένα ποιός να νοιαστεί,
ποιός να με πάρει;
Μια νυσταγμένη ψυχή
σ' ένα δυάρι...

Σάν ένας ήρωας καλός,
αδικημένος,
σάν τραυματίας εδώ 
βαριανασαίνω...

Τώρα, μονάχα αυτή τη στιγμή
αν μ' απαντήσεις
μ' ένα τηλέφωνο ζεστό
θα μ' αναστήσεις.

Το νούμερο όμως ξεχνώ
σάν νάμουν ξένος.
Αλλη μια τσίχλα μασώ
υπνωτισμένος...